اگر کسی چیزی را که در شرف رسیدن به آن باشد از دست بدهد (چیزی که بارها برای خودم اتفاق افتاده) در نهایت می آموزد که هیچ چیز به او تعلق ندارد؛
و اگر هیچ چیز به من تعلق ندارد پس نباید اوقاتم را صرف محافظت از چیزهایی کنم که مال من نیست.
بهتر است به گونه‌ای زندگی کنم که انگار همین امروز نخستین و آخرین روز زندگی من است.
همیشه هم به مقصد فکر نکن! به اینکه حتما باید هر روز، قدم مثبتی برداشته‌باشی، به هرقیمتی که شده...
همیشه هم به تلاش و تکاپوی مطلق فکر نکن، به اینکه باید هر روز تلاش کرده‌باشی، بدون هیچ وقفه‌ای...
همیشه هم خودت را برای رسیدن به هدف‌ها و مقصدها تحت فشار نگذار، گاهی پنجره را باز کن تا بادی به سر و صورتت بخورد، آسمان را نگاه کن که چه آرام و سر به زیر و بی‌انتهاست، و پرنده‌ی کوچکی که چه بی‌خیال و خوشبخت، در وسعت بی‌انتهای آن می‌رقصد.
چشمانت را ببند و نفسی عمیق بکش و با خودت بگو؛ "قرار نیست تمام روز و سال و ماه و هفته‌ام را به موفقیت مطلق فکر کنم، آنقدر که از هیچ چیز لذت نبرم" ، گاهی مشغولیت‌های زندگی را از لیست اولویت‌هایت خارج کن، رها شو در آرامش محض و از رهایی‌ات لذت ببر...
گاهی به این فکر کن که آمده‌ای تا زندگی کنی، که خوشحال باشی، و سرخوشانه و بدون خیال، مسیر رویاهای خودت را دنبال کنی.
گاهی فقط به این فکر کن که آرام باشی.
فقط همین...
🌱بهار که می رسد، درختان دیگر برف های سر شاخه ها را به یاد ندارند و فقط به عشقبازی با شکوفه های بارور مشغولند. از همین امروز از درختان یاد بگیر، عاشقانی که به خواست طبیعت تن می دهند.
آدم های بیخودی و فکرهای منفیِ زندگی ات را دور بریز و خودت را به یک فنجان چای بهارنارنج دعوت کن.
آرزو کن و بهترین‌ها و بزرگ‌ترین‌ها را بخواه!
شاید بزرگترین آرزوی تو، کوچک‌ترین معجزه خداوند باشد.
آرزو کن و بخواه که آرزوی دیگران برآورده شود.
شاید برای اجابت آرزوی همسایه‌ات، «فقط» یک آمین کم باشد.
آرزو کن و نگران تقدیر و سرنوشت از پیش نوشته شده‌ات نباش!
شاید تقدیر شده باشد هر چه تو خواستی!
آرزو کن! نه تنها برای خودت که برای دیگران، برای کسی که دو سه تا کوچه آنسوتر زندگی میکند و هیچگاه ندیدی‌اش
شاید او نیز در حال آرزو کردن برای توست. بگذار خوبی بدون پاسخ نماند.
آرزو کن! اما شادمانه و با احساس خوشبختی آرزو کن!
شاید کف آرزوهای تو، سقف آرزوهای دیگری باشد.
و در آخر آرزو کن! اما فقط آرزو نکن!
هستی، به شایستگی‌هایت پاسخ میدهد
نه فقط به آرزوهایت
پس، شایسته آرزوهایت باش...🙏
هرچه توضیح بود، به تو داده‌ام، هرچه تلنگر بود زده و هرچه گوشزد بود، کرده‌ام. از اینجا به بعد آزادی.
فکر می‌کنم خوب و بد و باید و نبایدها دستت آمده و در حد قابل قبولی قدرت تشخیص و تصمیم پیدا کرده‌ای. امیدوارم تصمیم‌های خوب و کارآمد بگیری و قبل از تصمیماتت خوب فکر کنی و تمام جوانب را سنجیده‌باشی.
فرزندم! اینکه اهرم کنترلم را از روی تو بر می‌دارم به این معنا نیست که تو از اینجا به بعد تنهایی، نه! من باز هم حواسم به تو هست که زمین نخوری، که اگر زمین خوردی دستانت را بگیرم و بلندت کنم، که اگر بلندت نکردم حواسم باشد که انگیزه‌ی کافی برای بلند شدن داشته‌باشی. حواسم به تو هست که کِیف کنی و از مسیر هموار یا ناهموار زندگی‌ات نهایت لذت را ببری.
از اینجا به بعد را می‌سپارم به خودت، به دنیا و آدم‌ها و من ثابت کن که آزادیِ اراده و اختیار، خوب است. که تجربه کردن و یادگرفتن خوب است. که خوب است آدم‌های اطرافمان را راهنمایی کنیم، نه کنترل! که دستشان را بگیریم، نه مچشان را! که حواسمان باشد زمین نخورند، نه اینکه منتظر باشیم زمین بخورند تا حق به جانبانه بگوییم؛ دیدی گفتم! که من بیزارم از این جماعت دیدی گفتم‌ها، که بیزارم از این مچ‌گیرها و کنترل کننده‌ها. از آنها که محدود می‌کنند و اعتقادی به اراده و اختیار ندارند.
همان‌ها که معتقدند آدم‌ها جنبه‌ی آزادی ندارند.
فرزندم! تو ثابت کن اشتباه می‌کنند، تو ثابت کن ارزشش را داری، که مطمئنم داری... عزمت را جزم کن، کفش‌های آهنینت را بپوش و به سمت خوشبختی و حال خوب و موفقیتت قدم بردار.
فرزندم! تو آزادی، اما فراموش نکن بزرگترین هدف‌های تو اول انسانیت و بعد موفقیت باشد،
که انسانیت خودش به تنهایی،یکی از بزرگترین موفقیت‌هاست.
و . . . زندگی با تمام دردهایش،
هنوز هم زیباست"
هنوز هم خورشید، لبخند می‌زند،
زمین می‌رویانَد
امید، زیباست،
عشق، زیباست، شکفتن، زیباست، و زندگی...
آه، زندگی با تمام دردهایش، هنوز هم زیباست...!
نَه با کسی بَحث کن، نه از کسی اِنتقاد کن. هرکی هرچی گفت بگو حَق با شماست و خودت را خَلاص کن .
آدم‌ها عقیده‌اَت را که می‌پُرسند، نظرت را نِمی‌خواهند، می‌خواهند با عقیده‌یِ خودشان موافقَت کنی .
بَحث کردن با آدم‌ها بی‌فایده است.
اگر افراد می‌توانستند یاد بگیرند که، آنچه برای من خوب است، لزومی ندارد که برای دیگران هم خوب باشد، آنگاه دنیای شاد و خوشایندتری می‌داشتیم. تئوری انتخاب به ما می‌آموزد که دنیای مطلوب من، اساس زندگی من است نه اساس زندگی دیگران.
یک گل کاکتوس قشنگ توی خونه ام داشتم،
اوایل بهش میرسیدم قشنگ بود و جون دار، کم کم فهمیدم با همه بوته هام فرق دارد خیلی قوی بود، صبور بود، اگر چند روز بهش نور و آب نمیدادم هیچ تغییری نمیکرد منم واسه همین خیلی حواسم بهش نبود بخاطر اینکه خیلی قویه و چیزش نمیشه. هر گلی که خراب میشد، میگفتم کاکتوس چقدر خوبه هیچیش نمیشه، اما باز هم بهش رسیدگی نمی کردم...
تا اینکه یه روز رفتم سراغش دیدم خیلی وقته که خشک شده، ریشه اش از بین رفته و فقط ساقه هایش ظاهرش را حفظ کرده. قویترین گلم را از دست دادم چون فکر میگردم خیلی قویه و مقاوم...
مواظب قویترین های زندگی مان باشیم، ما از بین رفتنشونو نمی فهمیم چون همیشه یه ظاهر خوب دارند...
ممکنه که ناامید شده باشی اما خبر خوب اینکه خداوند از تو ناامید نخواهد شد و همواره کنار تو ایستاده است تا تو را بلند کند و قدم، هایت را هدایت کند. عظمت خدای هرکس به اندازه مغز اوست. به بیان دیگر، بزرگی خداوند به قدر شایستگی اوست.
مردم از ترسوها خوششان نمی‌آید،
اگرچه خودشان چندان هم شجاع نیستند.
آنها از ضعیف و ناتوان بیزارند.
اگرچه خودشان هم کمتر قوی و توانا هستند.
این مردمی که من دیده‌ام خود به خود حامی قدرت هستند.
پشت کسی هستند که توانا باشد.
اما اگر آن قدرت ضعیف شود،
مردم خود به خود از او دور می‌شوند .
اگر قدرتی که می‌پسندند از پا در بیاید،
آنوقت همین مردم لگدش می‌کنند و از رویش می‌گذرند،
همین مردم...!
امروزت را همین امروز ، زندگی کن!
و همین امروز برای آرزوهایت تلاش کن ...🌸
حسرت ، یعنی در گذشته جا مانده ای ،
و نگرانی یعنی ، اسیرِ آینده ای شده ای که هنوز نرسیده و اتفاقاتی که هنوز نیوفتاده!💞
آینده ای که شاید نرسد
و اتفاقاتی که شاید نیوفتد!
بیخیالِ چیزهایی که نبودنشان کیفیتِ بودنت را کم می کند🌸
آرامش و لبخند را در آغوش بگیر و امروز را همان جوری که دوست داری زندگی کن ...💞
و انگار تمام اتفاق های آن روزتان بر خلاف میل شماست
این را فراموش نکنید که هیچکس به شما وعده نداده است که زندگی شما بدون مشکل خواهد بود!
بدون روزهای سخت ،
شما هیچوقت قدر روزهای خوب رو نمیدونید!
یک نفس عمیق بکشید،
و به خود بگویید
این فقط یک روز بد است، نه یک زندگی بد!!!!!
یادت بماند که،
مردم همانقدر شاد هستند که ذهنشان را به سمت شادی می برند.
آدم‌های معروف که می‌میرند، مرگ خودش را در حجم وسیعی نشان میدهد و روزگار، قدرتش را به رخ آدمیزاد می‌کشد.
آدم‌های معروف که می‌میرند اثباتی بر این حقیقت است که مرگ برای همه چهره‌ی یکسانی دارد، که همه از فقیر و غنی و خاص و عام، دیر یا زود، رفتنی‌اند.
انگار مرگ صورتش را می‌آورد جلو، توی چشم‌هایت زل می‌زند و آرام در گوشت زمزمه میکند؛
می‌بینی؟ قدر هرلحظه‌ات را بدان آدمیزاد! که بعد از خدا من از هرچیز دیگری به تو نزدیک‌ترم...
و برایم مهم نیست تو چه کسی هستی و چند نفر دوستت دارند...
# على انصاریان - مهرداد میناوند # 🖤 روحشان شاد 🖤
⭕️ اغلب می پنداریم فرزندی که خیلی به والدینش توجه دارد فرزندی نمونه و وفادار است ولی چنین نیست، واقعیت این است که وقتی فرزندی همیشه نگران شماست یعنی خودش یک آسیب دیدهٔ واقعی است که مسئول آسیبش شمایید!
یک والد خوب والدی است که ذهن فرزندش از او آسوده باشد و به فرزند توانایی و قدرت آسوده فاصله گرفتنِ را بدهد. وقتی فرزندتان از شما دور نمیشود وقتی همیشه نگران شماست وقتی تمام برنامه هایش را با شما تنظیم میکند نه نشانه وفاداری او بلکه نشانه آسیب خوردگی اوست. توجه کنید وقتی مرتب با فرزندتان صحبت میکنید و در گفتگوها گوشزد میکنید که در این زندگی، چقدر سختی و عذاب کشیده اید چقدر رنج دیده اید و در واقع مرتب به فرزندتان القا میکنید که من قربانی این زندگی هستم و تو تنها چشم امید و ناجی من هستی. حالا او خودش را نجات دهنده شما تصور میکند و هیچ لحظه ای را برای نجات شما از دست نمیدهد، غافل از اینکه خودش تمام زندگیش را با نگرانی برای شما از دست میدهد. در قبال رسیدگی و عشقی که به فرزندانمان میدهیم آنها را مدیون و بدهکار و ناامن نکنیم، به آنها کمک کنیم زندگی های مستقل و ذهن های آرام داشته باشند.
فرزندان ما ناجیان ما نیستند.
🔻جبران خلیل جبران در کتاب پیامبر میگوید: "فرزندان شما به حقیقت فرزندان شما نیستند؛ آنها دختران و پسران زندگی اند در سودای خویش آنها از کوچه وجود شما گذر می کنند اما از شما نیستند، اگرچه با شمایند، به شما تعلق ندارند. عشق خود را بر آنها نثار کنید، اما اندیشه هایتان را برای خود نگه دارید. زیرا آنها را نیز برای خود اندیشه ای دیگر است. جسم آنها را در خانهٔ خود مسکن دهید اما روح آنان را آزاد گذارید زیرا روح آنان در خانهٔ فردا زیست خواهد کرد که شما حتی در رویا نمی توانید به دیدار آن فردا بروید، ممکن است تلاش کنید که شبیه آنها باشید اما مکوشید که آنان را مانند خود بار بیاورید زیرا زمان به عقب باز نخواهد گشت و با دیروز درنگ نخواهد کرد." ⭕️
زندگى شما زمانى بهتر میشود که خودتان بهتر شوید
دنیاى بیرون شما همیشه انعکاس دنیاى درون شماست
اگر میخواهید بر کیفیت دنیاى بیرون خود بیفزایید ، باید روى جهان درون خود کار کنید.
از آنجایی که محدودیتى براى بهتر شدن وجود ندارد ، پس محدودیتی براى بهتر شدن زندگى شما وجود نخواهد داشت...
داستان عجیبی شده. یلدای سال قبل صحبت از این بود که از اینترنت و مجازی و گوشی‌ها فاصله بگیرید و کنار هم باشید، که هیچ چیز بهتر از باهم بودن نیست.
امسال اما؛ فاصله گرفتن ملاک شعور شده و مجازی و اینترنت، ایمن‌ترین پل برای ارتباط.
یلدای سال قبل گوشی‌هامان را توی سبد می‌گذاشتیم تا بیشتر کنار هم باشیم و یلدای امسال، ماسک‌هامان را توی سبد خواهیم گذاشت، گوشی‌هامان را به دست خواهیم گرفت تا از فاصله‌های دور، کنار هم باشیم...
چه دنیای نا متعادلی‌ست که گاه از این سو و گاه از سوی دیگر بوم می‌افتد و ما را به این طرف و آن طرف می‌کشاند و هیچکس حریفش نیست.
چه عزیزانی که سال قبل بودند و امسال نداریمشان و چه دلخوشی‌هایی که سال قبل داشتیم و قدرشان را نداشتیم.
همه چیز به طرز غریبی تغییر کرده و چه باک؟ که باز هم تغییر خواهد کرد. دنیا هرگز بر مدار ثبات نبوده و نیست، مثل کودکی که تازه راه رفتن یاد گرفته، دائم در حال تلاش برای ایستادن و دائما در حال زمین خوردن است. و ما ساکنان ناگزیری هستیم که به جز تماشا و تحمل کار دیگری ازمان ساخته نیست.
امید که یلدای بعد، کنار هم لبخند بزنیم و بدون هراس، در کنار عزیزانمان شاد باشیم...
امید که یلدای بعد از همان سوی همیشگی بوم افتاده باشیم، کنار هم باشیم و دغدغه‌ی دوری و تورم و بیمارشدن نداشته باشیم...
این اولین پاییزی بود که روی برگ‌ها با شوق و لذت بی‌وصف، قدم نزدیم، اولین پاییزی بود که طعم گس خرمالو زیر دندانمان مزه نکرد و بوی تند نارنگی حالمان را جا نیاورد. اولین پاییزی بود که اشتیاقی به هیچ چیز نداشتیم، اولین پاییزی بود که سکوت کردیم و مطلقا غمگین بودیم.
چشم به هم زدیم و پاییز تمام شد، چشم به هم زدیم و زمستان رسید، چشم به هم زدیم و حوصله‌ای برای وداع با پاییز هم نداشتیم...
پاییز بود و کنار هم نبودیم، پاییز بود و با کسی قدم نزدیم، پاییز بود و به گرمی آغوش کسی پناه نبردیم، و حالا یلدا رسیده و محکومیم به تنهایی ...
یلدایی بدون جمع شدن‌ها و قصه گفتن‌ها و خندیدن‌ها، یلدایی در انزوا و سکوت، یلدایی بدون شور و شوق، یلدایی به دور از هم...
تفال می‌زنیم به دیوان حافظ و امید داریم که بشنویم؛ "یوسف گمگشته باز آید به کنعان غم مخور، کلبه‌ی احزان شود روزی گلستان غم مخور..." و یوسف گمگشته‌ی ما شادی‌ست و سلامتی‌ست و همنشینی‌های بدون هراس...
امید داریم که سال بعد پاییز که رسید کنار هم باشیم با عشق و لبخند و بگوییم: این پاییزی که گذشت؛ آخرین پاییزی بود که کنار هم نبودیم و حالمان خوب نبود.
امید داریم...🌱🍂🍀☘️🍃🍁🍁🍀🍂🍃🌱🌾🍂🍃🍁🍁🌿🌱🍀
