«خیالت راحت، تو تنها نیستی.»
نمی‌دانم همین‌لحظه که این کلمات را می‌خوانی، روزگار بر تو چطور گذشته، نمی‌دانم چقدر رنج کشیده‌ای، چقدر خشمگین شده‌ای، چندبار کم آورده‌ای، یا چقدر از آنچه برایت اتفاق افتاده ذوق کرده‌ای، چقدر خوشحال بوده‌ای و چقدر کسی را عمیقا دوست داشته‌ای. نمی‌دانم چقدر نداشته‌ای و چقدر از دست داده‌ای، چقدر احساس تنهایی مطلق کرده‌ای و چقدر کسی را نداشته‌ای که با او حرف بزنی.
نمی‌دانم روزگار بر تو چطور گذشته و آدم‌ها با تو چطور رفتار کرده‌اند. نمی‌دانم چند بار دلت گرفته، چند بار کم آورده‌ای و چند بار تعادل جهانت را از دست داده‌ای و از کوره‌ی منطق و اعتدال در رفته‌ای.
نمی‌خواهم بیهوده دلداری‌ات بدهم و بگویم روزهای خوب‌تری می‌رسد، حتی می‌خواهم بگویم روزهای بدتری هم می‌رسد، تو باید قوی باشی. تو تنها جنگجوی میدان زندگی خودت هستی و باید جسور و امیدوار، روی پای خودت بایستی، زمین بخوری و دوباره بلند شوی. فرقی نمی‌کند چقدر زخمی و خون‌آلود و دردمندی، تو باید قوی باشی، قوی‌ترینِ خودت.
فریبِ ظاهرِ آرامِ آدم‌ها را نخور! درونِ هرکس میدان نبردی برپاست و هرکس به شیوه‌ی خودش، در داستان خودش و با حجم مشکلات خودش، دارد می‌جنگد. در نبردی بدون فینال و مدام. با شادی‌های به کوتاهیِ چکیدن آب روی سرب داغ و غم‌های نامیرا و عمیق. که شادی‌ها هرگز حریف غم‌های آدمیزاد نخواهند شد، حتی اگر دائما پیروز میدان باشد.
نمی‌دانم بر تو چه‌ها گذشته و می‌دانم سخت است پیچیدگیِ درون را شرح دادن، اما از دور در آغوشت می‌گیرم و آرام در گوشت زمزمه می‌کنم: «خیالت راحت، تو تنها نیستی.»
و این نهایتِ تلاش من برای آرام کردن توست.
