آدمیزاد سختِشه که بگه "به مَن توجه کن".

برایِ همین قیل و قال راه میندازه، عصَبی میشه،

داد میزنه، قهر میکنه، با خودِش و زَمین و زمان لَج میکنه،

برایِ اینکه به چِشم بیاد، برایِ اینکه دیده شه...

تو فقط میبینی که چِشماشو میبَنده و داد میزنه و هیچی نِمیشنوه؛

اون داره میپَره و دستاشو تِکون میده و میگه "هی، من اینجام، ببین مَنو!"

داره میگه "به من توجه کن"

و میدونی چقَدر درموندَست این جمله؟

سراسَر اِستیصاله و اگه به زبون بیاد؛

دیگه گفتن و نگفتنِش، فَرقی نداره....