همین حوالی اند ؛ شِمرهایی که ستم می کنند ، حسین هایی که قربانی می شوند ، و مختارهایی که دیر می رسند ...

در من هورالعظیمی برپاست و گاومیش‌‌هایی از بی آبی، هرثانیه هلاک می‌شوند.

در من کسی دست به انقراض من برداشته.

تالابی شده‌ام بدون آب

نیروگاهی شده‌ام بدون توان.

در من خوزستانی‌ست، در من سیستانی‌ست در من بلوچستانی‌‌ست، در من زنده‌رودی‌ست که خشکیده، در من نسیمی‌ست که نمی‌وزد، در من باران‌هایی‌ست که نمی‌بارد.

مرا کجای تاریخ خواهند نوشت

مرا کجای جغرافیا

مرا کجای زمین

مرا کجای جهان؟!